Waarom Erkenning en Ondersteuning Grenzen Moeten Overstijgen
Bij V-Europe zien we elke dag hoe complex en pijnlijk het kan zijn voor slachtoffers van terrorisme wanneer een aanslag plaatsvindt buiten hun thuisland. Grenzen—in theorie slechts lijnen op een kaart—kunnen in de praktijk snel muren worden: muren van bureaucratie, misverstanden en emotionele afstand.
Een schrijnend voorbeeld hiervan is het verhaal van Erik Dereymaeker en Cinta Fauville, de ouders van Maïlys Dereymaeker. Maïlys was een 31-jarige Belgische psychologe en coördinator die werkte voor de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) onder de Federale Overheidsdienst Binnenlandse Zaken. Ze ondersteunde asielcentra in Zweden. Op 7 april 2017 kwam haar leven tragisch ten einde toen een vrachtwagen opzettelijk inreed op voetgangers in een drukke winkelstraat in Stockholm. Ver van huis verloor zij haar leven—en haar ouders verloren hun geliefde dochter.
Erik en Cinta zijn wat we grensoverschrijdende slachtoffers noemen: mensen die direct worden getroffen door terrorisme, maar wier weg naar erkenning en ondersteuning nog moeilijker wordt, simpelweg omdat de aanslag in het buitenland plaatsvond. Hun verdriet is universeel, maar de uitdagingen waarmee ze geconfronteerd worden, zijn dat zeker niet.
Het omgaan met de nasleep van zo’n gebeurtenis betekent vaak dat men te maken krijgt met langdurige, juridisch complexe en taalkundig uitdagende procedures. In Zweden werd hun zaak behandeld door Trafikskadenämnden, de Verkeersongevallencommissie van de Zweedse Verzekeringsfederatie. Ondertussen kan in België de Commissie voor Financiële Hulp aan Slachtoffers pas tussenkomen zodra alle buitenlandse procedures volledig zijn afgerond. Het resultaat? Jaren van wachten, onzekerheid en herhaalde interacties met systemen die zelden ontworpen zijn voor situaties zoals deze.
Maar naast het papierwerk en de procedures is de emotionele afstand vaak het moeilijkst—en het gevoel vergeten te worden. Jaren geleden werden Erik en Cinta uitgenodigd voor een herdenking in Zweden, om daar te ontdekken dat er nog steeds geen fysiek monument was.
Vandaag, acht jaar na de aanslag, is die langverwachte erkenning eindelijk een feit.
Vanmorgen, op 7 april 2025, heeft V-Europe Erik en Cinta begeleid bij de officiële herdenkingsceremonie in Stockholm, waar een permanent monument werd onthuld ter ere van de slachtoffers van de terroristische aanslag in 2017. Samen legden ze bloemenkransen neer ter nagedachtenis aan Maïlys en alle anderen die door de aanslag werden getroffen. Het was een moment van waardigheid, stilte en verbinding—een moment dat zowel het einde markeerde van een lange periode van wachten als het begin van een blijvende plek van herinnering.
Het nieuwe monument is een metalen sculptuur in de vorm van een deken, die warmte, bescherming en herinnering symboliseert. Gedichten zijn langs de naden van de deken gegraveerd—verzen van verschillende stemmen, verweven tot een collectief geheugen. Wat het meest opvalt, is dat de deken permanent verwarmd is, waardoor het bij aanraking echte, fysieke warmte biedt. Het nodigt bezoekers uit om niet alleen te herinneren, maar ook om te verbinden—door aanwezigheid, aanraking en emotie.
Mathias Van de Vijver, coördinator van middelen bij V-Europe, stond de hele dag aan hun zijde als hun vertrouwde contactpersoon en persoonlijke ondersteuner. Zijn aanwezigheid weerspiegelt onze toewijding, niet alleen aan juridische en administratieve hulp, maar ook aan het ondersteunen van slachtoffers als mens—met continuïteit, empathie en langdurige steun.
Bij V-Europe gaat onze rol veel verder dan juridische begeleiding. We zijn, boven alles, een mensgerichte organisatie. We helpen slachtoffers zoals Erik en Cinta om onbekende systemen te navigeren, bieden duidelijkheid en rust, luisteren aandachtig en blijven aanwezig—niet alleen in het begin, maar zolang we nodig zijn.
Toch kunnen we niet toestaan dat slachtoffers alleen afhankelijk zijn van individuele steun en goede wil.
Daarom blijven we pleiten voor:
- Sterkere Europese coördinatie in de erkenning en ondersteuning van slachtoffers van terrorisme
- Gestructureerde samenwerking tussen EU-lidstaten, ongeacht waar de aanslag heeft plaatsgevonden
- Een toekomst waarin slachtoffers niet afhankelijk zijn van geluk of doorzettingsvermogen, maar kunnen rekenen op consistente, ingebouwde bescherming en zorg
Want terrorisme kent geen grenzen. En de erkenning, gerechtigheid en ondersteuning die slachtoffers verdienen, zouden ook nooit bij een grens mogen stoppen.
